વરસાદને વ્હાલ કરતો લેખ

આખું ગામ કૉપિ-પેસ્ટ કરતું હોય તો હું યે શા માટે બાકી રહી જાઉ? અલ્પેશ ભાલાળાનો આ લેખ જો કોઇને ભીંજવી ન શકે તો એ માણસ આખું આયખું કોરૂં ધાકોર માનવું.

http://amdawadi.blogspot.com/2009/06/blog-post_5174.html

અલ્પેશભાઈનો આ  લેખ વાંચતી વખતે મને યાદ આવ્યું કે અમારા લગ્ન બાદનું (1991નું) પહેલું ચોમાસું, ગાંધીધામમાં હું 1100 રૂપિયાની નોકરી કરતો,  મસ્ત વરસાદ આવતો જોયો  (વરસાદ તો  હંમેશા મસ્ત જ હોય છે ને?) અને  પેલા ગીતની માફક મારૂં મન મોર બનીને થનગાટ કરવા લાગ્યુ હશે કે હું  તુટેલું – ફુટેલું (કંપનીનું) લ્યુના લઈને ભાગ્યો  6 કી.મી. દુર આદિપુર, (જ્યાં અમે 300 રૂપિયાના ભાડાની એક ખોલી માં રહેતા! ) મારી વાઇફ (જયશ્રી) ને એ લ્યુના પર બેસાડી અને અમે આદિપુર ગાંધીધામની સહેલગાહ કરી, એવું લાગતું હતું જાણે હાથીની અંબાડી પર બેસીને રાજા-રાણી નગરચર્યા  જોવા નીકળ્યા છે.

રણ પણ હોય શકે લીલા છમ્મ ... હમ્મ્મ

હવે ના તો એ તુટેલું ફુટેલું  લ્યુના છે, ના તો એ નોકરી, હવે તો મન મોર બની ને થનગાટ કરવાને બદલે  કલગી ભીંજાયેલા કુકડા જેવું મન થયું ગયું છે.